Siedem odsłon Stefana Kisielewskiego część V

Polityk

Polityka była obecna w życiu Stefana Kisielewskiego zawsze, od pierwszych młodzieńczych sporów ideowych ze swym ojcem i rówieśnikami, poprzez pierwsze przedwojenne artykuły, po ostatnie dni życia. 

 

Po ciężkim okresie stalinowskim, gdy wraz z dojściem do władzy Władysława Gomułki w roku 1956 nadeszła tzw. „odwilż październikowa” i wreszcie poluzowano nieco duszący gorset komunizmu, Kisielewski przeszedł od krytyki systemu, z którym do tej pory walczył tylko piórem, do aktywnej działalności politycznej. Wraz ze Stommą i kilkoma osobami z Koła Posłów Katolickich „Znak” dostał się do sejmu, co wywołało niemałe poruszenie.

Kisiel był prawdziwą zmorą dla ówczesnych włodarzy, niczego im nie przepuszczał, wszędzie się wtrącał. Jego sejmowe przemówienia wywoływały szok i konsternacje, wśród masy marionetkowych posłów, nieprzyzwyczajonych do tego, że ktoś odważa się mówić prawdę prosto z mostu, poruszać najistotniejsze sprawy na forum powszechnym, do tego nie używając drętwej nowomowy partyjnej. Również w czasie wyjazdów zagranicznych, w wywiadachdla  tamtejszej prasy otwarcie krytykował ustrój socjalistyczny.

 

Do legendy przeszedł dialog między Zenonem Kliszko, a Stommą. Kiedy Kisiel wygłosił z trybuny sejmowej jedno z bardziej antysocjalistycznych przemówień Kliszko podobno wściekł się, wezwał Stommę i z furią wrzeszczał:

- Co to ma znaczyć?

- Kisielewski uważa, że jest oficjalnym przeciwnikiem socjalizmu… – próbował tłumaczyć Stomma.

- Oficjalni przeciwnicy socjalizmu to są we Wronkach, a nie w polskim sejmie – wypalił  Kliszko.

 

Co ciekawe Kisiel nie ograniczał się w sejmiw jedynie do działania w zakresie kultury, lecz zadawał bardzo niewygodne pytania odnośnie planowania budżetu państwa, (państwa o niewydolnej gospodarce centralnie sterowanej). Zadziwiająca była rozległa wiedza jaką posiadał on w zakresie spraw gospodarczych, z jego pism prześwieca świetna znajomość zagadnień ekonomicznych i ustrojowych, posiadał też doskonały, przenikliwy zmysł w zakresie geopolityki, niestety w partii nikt go nie słuchał.

 

Po dwóch kadencjach w sejmie Kisiel postanowił nie kandydować więcej, nie miał już złudzeń, nie mógł nic zrobić, wszelkie jego akcje były skazane na niepowodzenie. Nie udało się przebić przez socjalistyczny beton partyjny, a po odwilży już dawno nie było śladu. Cenzura znów wściekle cięła teksty Kisiela, a jego przemówień sejmowych i tak nigdy nie transmitowano.

 

Wrócił - na ile było to możliwe - do walki piórem, korzystając z wiedzy zdobytej w czasie swego posłowania zaczął tworzyć tzw. powieści z kluczem, chcąc opisać dla potomnych ten dziwaczny twór jakim był komunizm w Polsce. 

Kisiel jest również autorem bardzo wnikliwego studium Na czym polega socjalizm, tłumaczonego na wiele języków, w którym z całą przenikliwością i bezwzględnością obnażył kłamstwa którymi socjalizm zbałamucił ludzi oraz absurdy tego systemu.

Choć z aktywnej polityki się wycofał to jednak nie rezygnował z walki z obłędnym systemem. W 1964 roku podpisał tzw. „List 34” (w którym protestowano przeciwko zmniejszaniu puli papieru na druk książek i czasopism oraz przeciwko zaostrzaniu cenzury) reakcja władz była do przewidzenia – wprowadzono zapis na Kisiela. Oznaczało to, że cenzura wpisała Kisiela na czarną listę i pod żadnym pozorem nie wolno było publikować jego tekstów. Kisiel zniknął całkowicie z radia, telewizji i prasy, do tego dochodził także zakaz wyjazdów zagranicznych.

 

Z kolejnymi odwilżami i przemianami politycznymi różnie toczyły się koleje życia Kisiela, raz był drukowany to znów całkiem kneblowany, mimo to stale podążał swoją drogą. Stanowił cenne wsparcie dla wszelkich rodzących się ruchów opozycjonistycznych, wygłaszał setki wykładów w Polsce i za granicą (gdy dostawał w końcu paszport). Kiedy wreszcie komunizm chylił się ku upadkowi i nadszedł czas transformacji ustrojowej, często konsultowano się z jego zdaniem, jednak jego rady wciąż się nie podobały, były zbyt śmiałe.

 

Pod koniec życia Kisiel wsparł powstanie nowej formacji politycznej i stał się jednym z sygnatariuszy Unii Polityki Realnej – partii głoszącej nie tylko wolność ideową ale przede wszystkim tak ważną dla Kisiela wolność gospodarczą, na wzór amerykańskiego kapitalizmu o jakim marzył Kisielewski.

 

Niestety mimo, iż uważano Kisiela za autorytet i odnoszono się do niego z wielkim szacunkiem, nigdy nie chciano słuchać jego postulatów gospodarczych i ograniczono się jedynie do półśrodków, w związku z czym Kisiel przeszedł do krytyki polityki nowo rodzącej się III RP. Tak więc pozostał wiecznie niepokorny, niepoddający się żadnym modom czy naciskom.

 

c.d.n.

Daniel Wierzejski