ALAMIRE
Niemniej interesującym koncertem był występ angielskiego zespołu Alamire, który rozpoczął cały Festiwal w znakomitym stylu, było to bardzo mocne otwarcie zapowiadające dalsze niezwykłe wydarzenia.
Od kiedy przed kilku laty przypadkowo usłyszałem, gdzieś w czeluściach Internetu, nagranie tego brytyjskiego zespołu, miałem ogromną nadzieję usłyszenia ich śpiewu na żywo, w akustyce dużej przestrzeni sakralnej i w końcu się doczekałem. Cieszę się bardzo, że dyrektor Festiwalu - Łukasz Serwiński, dał się zainspirować tej muzyce i zaprosił zespół, który wystąpił w Polsce po raz pierwszy. Grupa zaprezentowała program zatytułowany Salve Regina: Praises to the Virgin in 16th-century Europe w najbardziej znanym z krakowskich kościołów, czyli Bazylice Mariackiej.
Na repertuar złożyły się, zgodnie z ideą tej edycji festiwalu, polifoniczne kompozycje maryjne najwybitniejszych twórców europejskiego renesansu: Palestriny, Lassusa, Victorii, Tallisa, Byrda, Despreza oraz mniej znanych twórców, jak Strus czy Guerrero. Śpiewacy wykonali też klika chorałowych antyfon z kręgu chorału dominikańskiego, jako miły ukłon w stronę organizatorów.
Alamire nie jest zespołem zbyt rozpoznawalnym w naszym kraju, to nowa jakość w świecie wykonawstwa muzyki dawnej, a niewątpliwie godzien zainteresowania. Grupa pod kierownictwem Davida Skinnera prowadzi bardzo szeroko zakrojone, długofalowe badania nad muzyką angielskiego renesansu, przywracając do życia wiele zapomnianych wspaniałych dzieł. Efekty tej pracy można podziwiać zarówno na nagrywanych przez nich płytach, jak i na koncertach.
Niebywała perfekcja wykonawcza tej niebagatelnej w końcu muzyki, doskonała wręcz kondycja wokalna (od pierwszych, aż do ostatnich dźwięków półtoragodzinnego koncertu), dbałość o najmniejszy szczegół muzyczny i wierność zapisowi nutowemu to podstawowe atuty Alamire. Natomiast to, co w sposób szczególny wyróżnia tych artystów to brzmienie zespołu. Brytyjskie grupy wokalne przyzwyczaiły nas do stosunkowo łagodnego, „grzecznego” i jasnego brzmienia. Jednak, jak wiemy, w sztuce nic nie stoi w miejscu, każde pokolenie wnosi coś nowego. Alamire cechuje bardziej ciemne, pełniejsze, nasycone, nieco ostrzejsze brzmienie niż muzyków poprzedniej generacji, jak choćby Hilliard Ensemble.
Osobiście uważam, że zespół ten w ciągu kilku najbliższych lat stanie się dla wielu wyznacznikiem najlepszego poziomu wykonawczego, punktem odniesienia w poszukiwaniu "wzorcowej interpretacji" w zakresie muzyki renesansu nie tylko angielskiego.
Pełny tekst relacji z Festiwalu Muzyki Niezwykłej dostępny - tutaj
Pełny tekst relacji z Festiwalu Muzyki Niezwykłej dostępny - tutaj
Komentarze
Prześlij komentarz